Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Malborku

Budowla ta, wzniesiona w latach 1712-1714, była pierwotnie ewangelicką świątynią pod wezwaniem świętego Jerzego. Uroczyste poświęcenie odbyło się 25 marca 1714 roku, a kościół szczęśliwie przetrwał burzliwy okres II wojny światowej. Po zakończeniu konfliktu, w 1945 roku, kościół został przejęty przez katolików, a pierwsze polskie nabożeństwo miało miejsce we wrześniu tego samego roku. W dniu 16 maja 1958 roku zmieniono jego wezwanie na Matki Bożej Nieustającej Pomocy.

Architektura świątyni jest wyjątkowa – to trzynawowy kościół halowy, zorientowany, zaprojektowany na planie krzyża łacińskiego w formie wydłużonego prostokąta. Wieża została przylegająca od strony zachodniej, a budynek katechetyczny od strony północnej.

Wnętrze kościoła zdobi strop wykonany z drewna, który imituje sklepienie krzyżowe. Znajdują się tam również ławy i empory, które kiedyś służyły do ewangelickich nabożeństw.

W skład zabytkowego wyposażenia kościoła wchodzą m.in.: chrzcielnica z 1685 roku, rzeźbiona scena Pasji z 1687 roku, ambona z lat 1713-1714 oraz ołtarz główny z około 1718 roku. Interesujące są także barokowe marmurowe epitafium Jana Gerharda Denhoffa oraz jego żony Marianny, pochodzące z XVII wieku.

Na cmentarzu znajdującym się w pobliżu, który obecnie nie istnieje, spoczywają znane postacie, w tym Conrad Steinbrecht oraz kartograf W. Suchodolec, który żył w latach 1687-1751.