Włodzimierz Michalski

W 1965 roku zakończył naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Malborku, co stanowiło początek jego kariery militarnej. Po ukończeniu szkoły zasadniczej służby wojskowej, służył w 1 batalionie szturmowym w Dziwnowie. W latach 1967-1971 był studentem Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu.

Jego zawodowa kariera wojskowa rozpoczęła się, gdy dowodził plutonem oraz kompanią piechoty zmotoryzowanej w 1 Warszawskim Pułku Czołgów Średnich. Następnie pełnił podobne obowiązki w Szkole Oficerów Rezerwy, która znajdowała się w Ośrodku Szkolenia Wojsk Lądowych im. Rodziny Nalazków w Elblągu. W latach 1977-1980 uczęszczał do Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie, co wpłynęło na jego dalszy rozwój jako oficer dyplomowany.

Po ukończeniu akademii, Michalski objął stanowisko starszego asystenta w tej samej instytucji, jednak po dwóch latach powrócił do linii, stając na czele sztabu – jako zastępca dowódcy 1 Warszawskiego pułku czołgów średnich. W 1984 roku, w wyniku awansu, objął obowiązki szefa Wydziału Operacyjnego Sztabu 16 Dywizji Pancernej w Elblągu. Dwa lata później, w 1985 roku, został dowódcą 49 pułku zmechanizowanego w Wałczu, a w latach 1987-1991 był zastępcą dowódcy 8 Dywizji Zmechanizowanej w Koszalinie, odpowiedzialnym za sprawy liniowe.

W listopadzie 1991 roku Michalski przejął dowodzenie nad 6 Brygadą Desantowo-Szturmową w Krakowie. W lutym 1994 roku został dowódcą Grupy Organizacyjno-Przygotowawczej 25 Dywizji Kawalerii Powietrznej w Łodzi, a krótko potem objął jej stanowisko dowódcze. Dążąc do podnoszenia swoich kwalifikacji, w 1995 roku obronił doktorat na Akademii Obrony Narodowej. Po utworzeniu Dowództwa Wojsk Lądowych w 1997 roku, Michalski został szefem Wojsk Aeromobilnych, a w październiku 2003 roku powołano go na stanowisko zastępcy szefa sztabu Wojsk Lądowych.

Jego dokonania zostały docenione poprzez odznaczenie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w 2000 roku.