Erich Abraham

Wojsko i służby mundurowe

Erich Abraham, urodzony 27 marca 1895 roku w Marienburgu, był wybitnym niemieckim wojskowym, który osiągnął wysoką rangę jako generał piechoty. Jego kariera wojskowa charakteryzowała się licznych osiągnięciami, które przyniosły mu zaszczyty oraz uznanie.

Wśród wyróżnień, jakie otrzymał, znajduje się Krzyż Rycerski z liśćmi dębu, co jest świadectwem jego męstwa i skuteczności na polu bitwy. Zmarł 7 marca 1971 roku w Wiesbaden, pozostawiając po sobie trwały ślad w historii niemieckiego wojska.

Życiorys

W wyniku wybuchu I wojny światowej, Erich Abraham ochotniczo zgłosił się do armii, rozpoczynając swoją służbę w 152 pułku piechoty. Podczas pierwszego etapu służby pełnił rolę szeregowca, a później awansował na podoficera. W 1915 roku, za swoje osiągnięcia, uzyskał stopień sierżanta oraz status kandydata na oficera. W tym samym roku, po przeniesieniu do 341 pułku piechoty, objął dowództwo plutonu, a później stał się zastępcą dowódcy kompanii.

W 1916 roku awansował na zastępcę adiutanta 1 batalionu, a następnie na podobną pozycję w 3 batalionie, gdzie ostatecznie pełnił funkcję adiutanta. W 1917 roku, jako oficer dyżurny, pracował w sztabie 341 pułku piechoty, a w 1918 roku przeniesiono go do sztabu 86 Dywizji Piechoty, gdzie pozostał aż do zakończenia konfliktu.

Po zakończeniu działań wojennych w grudniu 1918 roku, Erich zdecydował się wstąpić do Freikorpsu, dołączając do Freiwilligen-Detachment Drews. 1 marca 1920 roku włączono go do Reichswehry, lecz ze względu na redukcję liczebności tej formacji, został w maju 1920 roku zwolniony do rezerwy.

Po zakończeniu służby wojskowej, Abraham rozpoczął pracę w policji porządkowej w Szczecinie. Ukończywszy szkoły policyjne, awansował w hierarchii, a w 1934 roku objął stanowisko naczelnika Departamentu IIa w Komendzie Policji Porządkowej Brandenburgii.

15 września 1935 roku przeszedł do Wehrmachtu, zachowując przy tym swoje wcześniejsze stopnie policyjne. Początkowo pełnił funkcję dowódcy kompanii w 18 pułku piechoty, a 6 października 1936 roku objął dowództwo kompanii w 105 pułku piechoty. 27 lutego 1937 roku został dowódcą 1 batalionu tego pułku, którym dowodził do wybuchu II wojny światowej.

Tuż po rozpoczęciu konfliktu, jego batalion przeniesiono na zachód Niemiec, co oznaczało, że nie brał udziału w działaniach wojennych w Polsce. 21 listopada 1939 roku objął dowództwo 2 batalionu 266 pułku piechoty, a 29 marca 1940 roku przejął kierownictwo 230 pułku piechoty, z którym uczestniczył w kampanii francuskiej w 1940 roku.

Na wiosnę 1941 roku pułk, którym dowodził, został przerzucony na Bałkany, biorąc czynny udział w inwazji na ZSRR, zwłaszcza na południowej flance frontu. 31 marca 1942 roku przekazał dowództwo pułku, a następnie trafił do rezerwy dowództwa. Już 6 czerwca 1942 roku powrócił na to stanowisko, którym kierował aż do grudnia 1942 roku, kiedy to pułk wyróżnił się w walkach toczonych w Stalingradzie.

Po tamtym okresie, Erich przeszedł do rezerwy dowództwa, a w styczniu 1943 roku został komendantem II szkoły oficerskiej piechoty w Wiener Neustadt. Ukończył również kurs dowódców dywizji w Berlinie. Następnie, 1 kwietnia 1943 roku, objął dowództwo 76 Dywizji Piechoty. Dowodząc tą dywizją, wziął udział w walkach na froncie wschodnim, gdzie wyróżnili się w bitwie o przyczółek nad rzeką Latka, co umożliwiło zorganizowane wycofanie wojsk niemieckich z południowej Ukrainy.

W sierpniu 1944 roku, Abraham pełnił funkcję dowódcy IV Korpusu Armijnego w Rumunii, a następnie dowodził grupą korpuśną Abraham. Od 24 sierpnia do 30 września 1944 roku brał udział w kursie dowódców korpusów w Berlinie, aby wrócić na front wschodni, gdzie ponownie dowodził 76 Dywizją Piechoty oraz grupą korpuśną Abraham, która składała się z 76 Dywizji Piechoty oraz węgierskiej 2 Zapasowej Dywizji Piechoty, a jego dowodzenie trwało do października 1944 roku.

Następnie Erich został przeniesiony do rezerwy dowództwa. W grudniu 1944 roku stanął na czele LXIII Korpusu Armijnego, który firmował pozycje obronne w Zagłębiu Ruhry, a stanowisko to piastował aż do końca wojny. 8 maja 1945 roku dostał się do amerykańskiej niewoli, z której został oswobodzony 17 sierpnia 1947 roku.

Po powrocie do normalnego życia osiedlił się w Wiesbaden, gdzie zakończył swoje dni.

Awanse

Erich Abraham, w swojej karierze wojskowej, przeszedł przez wiele ważnych awansów, które odzwierciedlają jego postępy. Oto kluczowe etapy jego awansów:

  • ppor. rez. (Leutnant der Reserve) (11.07.1915),
  • ppor. policji (Leutnant der Sicherheits-Polizei) (21.05.1920),
  • por. policji (Oberleutnant der Sicherheits-Polizei) (14.06.1920),
  • kpt. policji (Hauptmann der Sicherheits-Polizei) (09.04.1925),
  • mjr policji (Major der Sicherheits-Polizei) (20.04.1934),
  • mjr (Major) (15.10.1935),
  • ppłk (Oberstleutnant) (30.09.1938),
  • płk (Oberst) (14.08.1941),
  • gen. mjr (Generalmajor) (15.05.1943),
  • gen. por. (Generalleutnant) (20.03.1944),
  • gen. piechoty (General der Infanterie) (26.02.1945).

Odznaczenia

Erich Abraham to postać, która otrzymała liczne odznaczenia za swoje zasługi. Poniżej znajduje się lista przyznanych mu wyróżnień:

  • Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu (26.06.1944),
  • Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (13.11.1942),
  • Krzyż Żelazny kl. I,
  • Okucia do Krzyża Żelaznego kl. I,
  • Krzyż Żelazny kl. II (1914),
  • Okucia do Krzyża Żelaznego kl. II,
  • Złoty Krzyż Niemiecki (07.03.1942),
  • Komandor Orderu Korony Rumunii (22.06.1942),
  • Odznaka Szturmowa Piechoty (03.06.1943).

Oceń: Erich Abraham

★★★★★
Średnia ocena:4.86 Liczba ocen:19