Carl Legien

W 1885 roku Legien dołączył do Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD), co było kluczowym krokiem w jego zawodowej drodze. Od 1886 roku aktywnie uczestniczył w ruchu związkowym, co doprowadziło do powstania Zrzeszenia Tokarzy Niemiec w 1887 roku, którego był przewodniczącym.

W 1889 roku miał zaszczyt wziąć udział w międzynarodowym kongresie socjalistów, który odbył się w Paryżu, a który był punktem zwrotnym w historii ruchu robotniczego, kończącym się powstaniem Drugiej Międzynarodówki. Od 1890 roku pełnił funkcję przewodniczącego Generalnej Komisji Związków Zawodowych, co dodatkowo podkreślało jego znaczenie w tej dziedzinie.

W 1913 roku Legien został prezydentem Międzynarodowego Zrzeszenia Związków Zawodowych, a w 1919 roku objął stanowisko przewodniczącego Powszechnego Niemieckiego Zrzeszenia Związków Zawodowych. Jego działania w tym okresie były ukierunkowane na umacnianie reprezentacji robotników oraz wprowadzanie korzystnych reform propracy.

Po zakończeniu I wojny światowej, Carl Legien odegrał kluczową rolę w powstaniu Centralnej Grupy Roboczej, gdzie wspólnie z Hugo Stinnesem doprowadził do stworzenia porozumienia znanego jako Porozumienie Stinnesa i Legiena. To przełomowe osiągnięcie uznawało pełną wolność działalności związków zawodowych, co później zostało zainstalowane w Konstytucji Republiki Weimarskiej oraz wprowadzono godzinny dzień pracy.

W 1920 roku Legien zorganizował strajk generalny w odpowiedzi na pucz Kappa, co świadczyło o jego zaangażowaniu w obronę praw pracowniczych. W marcu tego samego roku, Friedrich Ebert zaproponował mu utworzenie rządu, jednak Legien zdecydował się na odmowę.

W latach 1893–1898 oraz 1903–1920, Legien pełnił także funkcję deputowanego do Reichstagu, co dodatkowo potwierdza jego rolę jako wpływowego lidera w niemieckim ruchu robotniczym.